Niekończąca się opowieść

Zamysł jest prosty. Tworzymy Historię, która będzie się w miarę trzymała kupy. Kto wie może skorzystamy z tego i nagramy to jako słuchowisko? Ja zacznę:

"Była ciemna i burzowa noc, wiatr otulał moją twarz a w powietrzu czuć było coś niepokojącego(...)"

Usłyszałem pukanie do drzwi i niechętnie poszedłem zobaczyć kto przyszedł o tak później porze(...)

Nikogo za drzwiami nie było, lecz po spojrzeniu w dół, moim oczom ukazał się koszyk, a w nim leżące szczenię(...)

Przyjrzałem się bliżej i okazało się, że to tylko szczątki pieska, serce zaczęło mi szybciej bić, nie mogłem złapać oddechu i po chwili wbiegłem raptownie do środka...

Pobiegłem z powrotem na górę i zamknąłem się w pokoju. Po chwili coś zaczęło wydawać z siebie dziwne dźwięki i drapać w drzwi(...)

Nie wiedząc co mam robić złapałem ozdobną szablę ze ściany i drżącą ręką chwyciłem za rękojeść(...)

W tym samym momencie usłyszałem wyważone upadające na podłogę drzwi(...)

A zaraz później echem zaczęło odbijać się wykrzykiwane przez kogoś moje imię(...)

Przeszły mnie ciarki. W oknie zauważyłem światło latarek dobiegające z lasu nieopodal mojego domu.
- Jest nadzieja - powiedziałem pod nosem i ruszyłem w kierunku okna (...)

Otworzyłem je i sprytnie wyskoczyłem na zewnątrz, następnie zacząłem biec w stronę świateł(...)

Z daleka usłyszałem, że ludzie w lesie to mieszkańcy naszego miasteczka. Nie mogłem z tej odległości zrozumieć co mówią ale nie brzmiało to dobrze(...)

Przyspieszyłem więc, jednak nie zauważyłem wystającego z ziemi korzenia i upadłem czując, jak coś nieprzyjemnego dzieje się z moją kostką. Zakląłem, łapiąc się za nogę(...)

- Cholera jasna moja kostka. - zdałem sobie sprawę, że w takim stanie nie dogonię tłumu idącego przez las.. Próbowałem ich wołać lecz bezskutecznie. Przysunąłem się do drzewa o którego korzeń zwichnąłem kostkę i usiadłem(...)

P.S. Może piszmy troszkę dłuższe fragmenty tak jak tutaj to szybciej historia nabierze tępa i długości

Odchyliłem głowę. Zamknąłem oczy i głośno wypuściłem powietrze. Zacząłem zastanawiać się czym mogło być to coś w moim domu, ale nic nie przychodziło mi do głowy.

P.S. Na chwilę obecną nie mam pomysłów za bardzo ;-;

Usłyszałem wtedy hałas dochodzący z mojego domu i już wiedziałem, że nie będę miał chwili na zebranie myśli. Chwyciłem z ziemi kij i zacząłem iść wgłąb lasu z nadzieją, że znajdę tłum, a tym samym jakąś pomoc (...)

Rozglądałem się wokół. Nagle zauważyłem, jak niedaleko, na dużym kamieniu siedzi skulona kilkuletnia dziewczynka. Wyglądała na przestraszoną, drżała. Mimo strachu o samego siebie coś kazało mi do niej podejść.
- Co tu robisz? - Zapytałem niepewnie, znajdując się obok dziecka.

Dziewczynka nic nie powiedziała. Nawet nie podniosła na mnie wzroku. Pamiętając o niebezpieczeństwie, które zostawiłem za plecami usiadłem obok niej próbując się czegoś dowiedzieć.
- Jak się tu znalazłaś? No i co taka młoda osoba robi sama w środku lasu o tak późnej porze? - Przełknąłem ślinę ponieważ ciężko było mi mówić z obolałą nogą. W tym samym momencie dziewczynka podniosła rękę wskazując ścieżkę, której wcześniej nie zauważyłem. - Tędy przyszłaś? - Zapytałem. Nadal milczała jednak delikatnie kiwnęła głową potwierdzając moje pytanie(...)

Przez moment wpatrywałem się we wskazaną przez dziecko ścieżkę. Po chwili jednak znów przeniosłem wzrok na nią, a widząc, że trzęsie się coraz bardziej zdjąłem z siebie bluzę i zarzuciłem jej na plecy. Wzdrygnęła się.
- D..dziękuję.. - Wyszeptała, w końcu delikatnie unosząc głowę. Wtedy w ciemności zobaczyłem dość sporą ranę na jej policzku(...)

- Co Ci się stało? - Dziewczynka znowu opuściła głowę i skuliła się ma kamieniu. - Dobrze jeżeli nie chcesz to nie musimy o tym rozmawiać. - W tym samym momencie usłyszałem cichy płacz. Pamiętałem jednak, że nie możemy tutaj zostać bo grozi nam niebezpieczeństwo. Nie pytając już o nic powiedziałem. - Chodź nie możemy tutaj dłużej zostać. To miejsce nie jest zbyt bezpieczne. - Chwyciłem ją za rękę, następnie ruszyliśmy w kierunku, który wskazała wcześniej.

P.S. Możemy zamienić latarki na pochodnie, a bluzę na coś starszego? Bo wydaje mi się, że w starszych czasach łatwiej będzie osadzić tego typu historię.. Ale jak nie to też damy radę

Dziecko kurczowo trzymało się mojej dłoni. Westchnąłem ciężko, spoglądając na dziewczynkę. Po chwili ponownie odezwała się.
- Dlaczego nie mogliśmy tam zostać..? - Zapytała cicho, zaraz potem wlepiając we mnie swoje ogromne ślepia. Westchnąłem ciężko.
- W pobliżu znajduje się coś, co może zrobić krzywdę i Tobie i mi. Dlatego musimy uciec jak najdalej stąd. - Odparłem. Ona tylko skinęła głową, ponownie spuszczając wzrok. Wkrótce później doszliśmy do rozwidlenia dróg(...)

- Pamiętasz którędy teraz? - Dziewczynka rozejrzała się i wskazała palcem na lewą ścieżkę. - Tędy. - Powiedziała cicho. W tym samym momencie usłyszałem trzask pękającej gałęzi dochodzący gdzieś zza naszych pleców. Odwróciłem się i z ulgą zobaczyłem, że to tylko sarna. Nie tracąc więcej czasu ruszyliśmy wzdłuż lewej ścieżki. (...)

Wkrótce później na naszej drodze stanął niewielki, stary budynek. Z nadzieją, że będzie tam ktoś kto nam pomoże, skierowaliśmy się do niego. Podeszliśmy do drzwi. Zapukałem, a gdy nikt nie otworzył weszliśmy do środka. Wewnątrz niestety nikogo nie było. Zabarykadowałem drzwi od wewnątrz i spojrzał na dziewczynkę.
- Zatrzymamy się tu na razie. - Mruknąłem, a ona skinęła głową. Zacząłem rozglądać się po chatce(...)

-Wyglada jakby nikogo nie było tutaj od dawna. - Miałem nadzieje, ze poza nami nikt nietrafi tutaj tej nocy. - Przenocujemy tutaj i dalej ruszymy z samego rana. - Znalazłem jakieś koce i zrobiłem dziewczynce prowizoryczne posłanie. Sam usiadłem obok i obejrzałem dokładniej swoją kostkę. Naszczescie była tylko wybita (?) wiec zacisnąłem zęby i szybkim ruchem ja nastawiłem.

Wydałem z siebie stłumiony krzyk. Oparłem głowę o kolano i wypuściłem powietrze, spoglądając na leżącą obok dziewczynkę. Odwrócona była plecami do mnie, więc myślałem, że śpi. Zaraz jednak usłyszałem jej cichy szloch(...)

Podszedłem do niej i usiadłem obok. - O co chodzi? - Zapytałem po cichu nachylając się lekko nad nią. Odwróciła się w moją stronę ale nic nie powiedziała, złapała mnie tylko za koszulę i wtuliła się płacząc dalej. - Wszystko będzie dobrze. - powiedziałem zaskoczony tą sytuacją, objąłem ją ręką i poczekałem aż zaśnie. Po dłuższej chwili delikatnie położyłem ją z powrotem na prowizorycznym posłaniu i usiadłem obok zastanawiając się nad tym co stało się w moim domu (...)